Mari Posa
21 jaar geleden
Ik moet even van me afschrijven want dit is toch niet te geloven. Mijn
jongste dochter is 18. Een maand lang heeft ze geprobeerd een afspraak met
de huisarts te maken maar werd steeds gezegd, sorry.. we zitten vandaag vol.
Vraagt ze, en morgen dan? Dan moet je morgenochtend maar terugbellen. Elke
ochtend hetzelfde liedje maar eindelijk: het is gelukt, vanmorgen 10 voor
half 10. Omdat ze het een moeilijk probleem vind (hardnekkig
vrouwenkwaaltje) vroeg ze of ik meeging. Natuurlijk, waarom niet? Ze is maar
een paar keer eerder bij de dokter geweest en vind dat toch een beetje eng.
Na 2 uur èn 10 minuten wachten waren we eindelijk aan de beurt. (Hadden ons
vergeten en een andere man ook.) We gingen samen naar binnen bij de
vrouwelijke arts. Mijn dochter vertelde haar klacht, de arts keek in haar
computer, zei dat ze er een half jaar geleden toch voor behandeld was en dat
het toch weg had moeten zijn, ze legde mijn dochter 2 vragenlijsten voor
over depressie en paniekstoornissen. Ik vroeg verbaasd, "een depressie?"
"Ja, zei ze, het is duidelijk een depressie!" en vertelde dat ze die in
moest vullen en over 2weken een afspraak moest maken maar dat ze dan haar
moeder niet mee mocht nemen omdat ze een grote meid is en haar moeder
hierbij niet nodig hoefde te hebben. Mijn dochter werd rood en stotterde dat
ze graag wilde dat ik er wel bij zou zijn maar de dokter agiteerde en
benadrukte dat ze toch 18 is en volwassen. Ik zei vriendelijk nog, dat ik
toch blij was dat ik bij haar was omdat we ruim twee uur hebben zitten
wachten en ze zo nog gezellig aanspraak had. Toen begon ze met
stemverheffing tegen me uit te halen:" ja, we lopen allemaal weleens uit
EXCUUS!!!" En naar mijn dochter: "potverdorie ik doe ook maar gewoon mijn
werk.....je mag blij zijn dat ik je nog wil helpen... !!!" We wisten niet
wat we overkwamen. Ik probeerde het nog te verzachten en kalmeren met: "maar
ik ben helemaal niet boos, hoor" waarop de vlam in de pan sloeg en ze
smaalde: "ik ben niet boos, neu... ik ben niet boos"... Mijn dochter vocht
tegen haar tranen en ik ook. Ik besloot dat het wijzer was niks te zeggen.
Dus van onze kant doodse stilte en grote waterige ogen. De dokter smeet met
wat papieren, tikte hard op de computer en riep ineens tegen me: "En gaan we
hier nog de zielepiet ook uithangen...!?!" We waren helemaal murw. Ik keek
haar geshockeerd aan en toen vloog ze op, gooide de papieren in de lucht en
zei, ik kom zo wel terug als ik wat kalmer ben... Gelijk toen ze weg was
begon mijn dochter heel hard te huilen en zei, "mama kom, ik wil hier weg,
ik wil hier NOOIT meer naar toe!" Helemaal overstuur zijn we de praktijk
uitgerend. Thuis hebben we samen nog een poosje zitten janken. Wat mijn
dochter (en ik) helemaal moeilijk vinden is, dat haar een depressie
aangepraat wordt maar ik herken dat echt niet in haar. Ze is best vrolijk,
heeft plezier in haar baan, een fijne relatie met haar vaste hele leuke en
lieve vriend, gaat een dag naar school waar ze veel vriendinnen heeft en ze
haalt hoge cijfers terwijl dat vroeger anders was, volgt nog een avondstudie
haarknippen wat haar grootste hobby is... Ze is dus best actief en ook nog
met plezier. Maar ze heeft een lichamelijk probleem wat haar, nu het erger
wordt (is helemaal rood en kapot), haar uit de nachtrust haalt, ze veel jeuk
en pijn heeft en daar ook heel erg moe van is. Hoort dat bij een
depressie??? Dit probleem is gekomen nadat ze voor een mandarijngrote cyste
in haar borst een anti-biotica heeft moeten slikken. En nu wordt ze nòg niet
onderzocht en nòg niet behandeld!! Ik heb geprobeerd om van huisarts te
veranderen want ik kan deze arts ook niet meer vertrouwen. Ik ken haar nog
niet zo goed, we hebben haar pas een jaartje door verhuizing maar ik geloof
ook niet dat ik haar beter wil leren kennen. Maar nu blijkt dat de artsen
hier geen patiënten van elkaar overnemen en zelfs nieuwe mensen die hier
komen wonen niet kunnen aannemen omdat alles vol is...
Mijn dochter moet dus doortobben met dit probleem...
Een-van-slag-af-mama
jongste dochter is 18. Een maand lang heeft ze geprobeerd een afspraak met
de huisarts te maken maar werd steeds gezegd, sorry.. we zitten vandaag vol.
Vraagt ze, en morgen dan? Dan moet je morgenochtend maar terugbellen. Elke
ochtend hetzelfde liedje maar eindelijk: het is gelukt, vanmorgen 10 voor
half 10. Omdat ze het een moeilijk probleem vind (hardnekkig
vrouwenkwaaltje) vroeg ze of ik meeging. Natuurlijk, waarom niet? Ze is maar
een paar keer eerder bij de dokter geweest en vind dat toch een beetje eng.
Na 2 uur èn 10 minuten wachten waren we eindelijk aan de beurt. (Hadden ons
vergeten en een andere man ook.) We gingen samen naar binnen bij de
vrouwelijke arts. Mijn dochter vertelde haar klacht, de arts keek in haar
computer, zei dat ze er een half jaar geleden toch voor behandeld was en dat
het toch weg had moeten zijn, ze legde mijn dochter 2 vragenlijsten voor
over depressie en paniekstoornissen. Ik vroeg verbaasd, "een depressie?"
"Ja, zei ze, het is duidelijk een depressie!" en vertelde dat ze die in
moest vullen en over 2weken een afspraak moest maken maar dat ze dan haar
moeder niet mee mocht nemen omdat ze een grote meid is en haar moeder
hierbij niet nodig hoefde te hebben. Mijn dochter werd rood en stotterde dat
ze graag wilde dat ik er wel bij zou zijn maar de dokter agiteerde en
benadrukte dat ze toch 18 is en volwassen. Ik zei vriendelijk nog, dat ik
toch blij was dat ik bij haar was omdat we ruim twee uur hebben zitten
wachten en ze zo nog gezellig aanspraak had. Toen begon ze met
stemverheffing tegen me uit te halen:" ja, we lopen allemaal weleens uit
EXCUUS!!!" En naar mijn dochter: "potverdorie ik doe ook maar gewoon mijn
werk.....je mag blij zijn dat ik je nog wil helpen... !!!" We wisten niet
wat we overkwamen. Ik probeerde het nog te verzachten en kalmeren met: "maar
ik ben helemaal niet boos, hoor" waarop de vlam in de pan sloeg en ze
smaalde: "ik ben niet boos, neu... ik ben niet boos"... Mijn dochter vocht
tegen haar tranen en ik ook. Ik besloot dat het wijzer was niks te zeggen.
Dus van onze kant doodse stilte en grote waterige ogen. De dokter smeet met
wat papieren, tikte hard op de computer en riep ineens tegen me: "En gaan we
hier nog de zielepiet ook uithangen...!?!" We waren helemaal murw. Ik keek
haar geshockeerd aan en toen vloog ze op, gooide de papieren in de lucht en
zei, ik kom zo wel terug als ik wat kalmer ben... Gelijk toen ze weg was
begon mijn dochter heel hard te huilen en zei, "mama kom, ik wil hier weg,
ik wil hier NOOIT meer naar toe!" Helemaal overstuur zijn we de praktijk
uitgerend. Thuis hebben we samen nog een poosje zitten janken. Wat mijn
dochter (en ik) helemaal moeilijk vinden is, dat haar een depressie
aangepraat wordt maar ik herken dat echt niet in haar. Ze is best vrolijk,
heeft plezier in haar baan, een fijne relatie met haar vaste hele leuke en
lieve vriend, gaat een dag naar school waar ze veel vriendinnen heeft en ze
haalt hoge cijfers terwijl dat vroeger anders was, volgt nog een avondstudie
haarknippen wat haar grootste hobby is... Ze is dus best actief en ook nog
met plezier. Maar ze heeft een lichamelijk probleem wat haar, nu het erger
wordt (is helemaal rood en kapot), haar uit de nachtrust haalt, ze veel jeuk
en pijn heeft en daar ook heel erg moe van is. Hoort dat bij een
depressie??? Dit probleem is gekomen nadat ze voor een mandarijngrote cyste
in haar borst een anti-biotica heeft moeten slikken. En nu wordt ze nòg niet
onderzocht en nòg niet behandeld!! Ik heb geprobeerd om van huisarts te
veranderen want ik kan deze arts ook niet meer vertrouwen. Ik ken haar nog
niet zo goed, we hebben haar pas een jaartje door verhuizing maar ik geloof
ook niet dat ik haar beter wil leren kennen. Maar nu blijkt dat de artsen
hier geen patiënten van elkaar overnemen en zelfs nieuwe mensen die hier
komen wonen niet kunnen aannemen omdat alles vol is...
Mijn dochter moet dus doortobben met dit probleem...
Een-van-slag-af-mama